کد خبر: ۸۳۴۷۹
تعداد نظرات: ۸ نظر

چالش‌های تشخیص افتراقی طاعون نشخوارکنندگان کوچک (PPR) با بیماری‌های مشابه در دام‌های سبک

دکتر محمدرضا شعله‌پاش

رئیس گروه مطالعات اپیدمیولوژیک بیماری‌های دامی سازمان دامپزشکی کشور

طاعون نشخوارکنندگان کوچک (PPR) یکی از مهم‌ترین بیماری‌های ویروسی ترانس‌باندری ( (Transboundary در گوسفند و بز است که با نرخ مرگ‌ومیر بالا و خسارات اقتصادی سنگین شناخته می‌شود. تشخیص به‌موقع این بیماری در میدان، برای اجرای اقدامات قرنطینه‌ای و کنترل اپیدمی حیاتی است.

بررسی‌ گزارشات ثبت شده در سامانه پایش و مراقبت بیماری های دامی سازمان دامپزشکی و سیستمGIS  نشان داده است که در سالهای اخیر بیش از یک‌سوم از موارد تشخیص اولیه PPR پس از انجام بررسی های بیشتر و آزمایش‌های تکمیلی (RT-PCR, ELISA) رد می‌شوند. این آمار نگران‌کننده نشان می‌دهد که اشتباهات بالینی در تشخیص اولیه شایع است و دامپزشکان اغلب PPR را با بیماری‌های دیگری که دارای شباهت ظاهری هستند (از جمله اکتیما، استوماتیت نکروتیک، کوکسیدیوز یا عفونت‌های تنفسی) اشتباه می‌گیرند.

در نقشه زیر، پراکندگی جغرافیایی واحدهای اپیدمیولوژیکی نشان داده شده است که در آن‌ها حداقل یک گزارش بالینی با علائم مشکوک به PPR (مانند ضایعات دهانی، اسهال و علائم تنفسی) ثبت شده است، اما نتیجه آزمایشگاهی برای تأیید بیماری در دسترس نیست یا منفی گزارش شده است.

چنین خطاهایی از دو جنبه اهمیت دارند:
۱️⃣ گزارش‌های کاذب: منجر به تحمیل هزینه‌های غیرضروری (واکسیناسیون اضطراری، قرنطینه، محدودیت‌های تجاری) می‌شوند.
۲️⃣ عدم تشخیص به‌موقع موارد واقعی PPR : سبب گسترش اپیدمی و از دست رفتن فرصت کنترل می‌شود.

مطالب ذیل با هدف بررسی دلایل اصلی خطاهای تشخیصی و ارائه یک راهنمای افتراقی بالینی برای دامپزشکان میدانی گردآوری شده است تا دقت تشخیص افزایش یافته و از هزینه‌های اقتصادی و اپیدمیولوژیک جلوگیری شود.

بیماری‌های مشابه و دلایل اشتباه

۱. اکتیما (Orf)

  • ضایعات پرولیفراتیو و دلمه‌ای اطراف لب و بینی.
  • تفاوت کلیدی: در PPR ضایعات دهانی نکروتیک و بدبو، همراه با تب و اسهال مشاهده می‌شود.

۲. استوماتیت نکروتیک

  • ایجاد زخم‌های نکروتیک در دهان مشابه PPR .
  • تفاوت کلیدی: اغلب بدون علائم سیستمیک شدید بوده و همه‌گیری محدود است.

۳. کوکسیدیوز شدید / انتروتوکسمی

  • اسهال شدید، دهیدراسیون و مرگ ناگهانی.
  • تفاوت کلیدی: عدم وجود ضایعات دهانی نکروتیک و علائم تنفسی.

۴. پاستورلوز / مایکوپلاسما

  • علائم تنفسی شامل سرفه و ترشحات بینی.
  • تفاوت کلیدی: در PPR هم‌زمان علائم گوارشی و مرگ‌ومیر گسترده مشاهده می‌شود.

۵. بلو تانگ (Bluetongue)

  • تب، ادم صورت، خونریزی و زخم دهانی.
  • تفاوت کلیدی: معمولاً همراه با لنگش و تورم زبان است.

آمار و الگوی خطا در تشخیص  PPR

  • بر اساس گزارش‌های میدانی و بررسی‌های انجام‌شده در کشورهای آفریقایی و آسیایی، بخش قابل‌توجهی از تشخیص‌های بالینی اولیه PPR در نهایت پس از انجام آزمون‌های آزمایشگاهی تأیید نمی‌شوند. این موضوع نشان می‌دهد که اتکا صرف به علائم بالینی می‌تواند منجر به خطای قابل توجه در تشخیص گردد.
  • گزارشات ثبت شده در سامانه GIS و تحلیل‌های میدانی نشان داده است که بیش از 30%  اشتباهات تشخیصی معمولاً ناشی از شباهت بالینی PPR با سایر بیماری‌ها است. مهم‌ترین موارد گزارش‌شده شامل:

اکتیما (Orf / Contagious ecthyma): به دلیل وجود ضایعات دهانی و مخاطی مشابه، از مهم‌ترین علل اشتباه در تشخیص بالینی محسوب می‌شود.

بیماری‌های گوارشی (مانند کوکسیدیوز و انتروتوکسمی): بروز اسهال شدید و تلفات ناگهانی می‌تواند با فرم گوارشی PPR اشتباه شود.

بیماری‌های تنفسی (مانند پاستورلوز و مایکوپلاسما): شباهت در علائم تنفسی (سرفه، ترشحات بینی، تنگی نفس) سبب اشتباه در تشخیص می‌شود.

سایر بیماری‌ها (مانند بلو تانگ و استوماتیت نکروتیک): اگرچه شیوع کمتری دارند، ولی در برخی موارد باعث بروز اشتباهات تشخیصی شده‌اند.

جدول ۱ – مقایسه بالینی PPR و بیماری‌های مشابه

*مقادیر مرگ‌ومیر تقریبی و وابسته به شرایط اپیدمیولوژیک، سن و وضعیت ایمنی دام‌ها هستند.

بحث و نتیجه‌گیری

تشخیص بالینی PPR در میدان، با وجود اهمیت فوق‌العاده آن، همواره در معرض خطا به‌ویژه در مناطق بومی است. اشتباه گرفتن PPR با بیماری‌های محدود و کم‌خطر مانند اکتیما، می‌تواند منجر به گزارش‌های کاذب و تحمیل هزینه‌های قرنطینه، واکسیناسیون اضطراری و محدودیت‌های تجاری گردد. از سوی دیگر، عدم تشخیص به‌موقع PPR و تلقی آن به‌عنوان بیماری‌های خفیف‌تر، خطر گسترش اپیدمی را به‌طور جدی افزایش می‌دهد.

بنابراین:
۱. آموزش دامپزشکان میدانی در زمینه تشخیص افتراقی ضروری است.
۲. تأکید بر استفاده از آزمایش‌های تشخیصی سریع(RT-PCR, ELISA) باید بخشی از برنامه‌های ملی باشد.
۳. وجود راهنماهای میدانی به‌صورت جدول و فلوچارت تصمیم‌گیری برای دامپزشکان در گله‌ها حیاتی است.

 

انتشار یافته: ۸
در انتظار بررسی: ۰
غیر قابل انتشار: ۲
ناشناس
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۰۹:۱۱ - ۱۴۰۴/۰۶/۲۴
3
16
مختصر ، مفید و کاربردی بود
ناشناس
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۱۹:۴۷ - ۱۴۰۴/۰۶/۲۴
4
7
قابل توجه سازمان نظام دامپزشکی برای برگزاری دوره آموزش با امتیاز بازآموزی
سید اکار حسینی
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۰۹:۱۵ - ۱۴۰۴/۰۶/۲۵
2
7
باتشکر از اقای ،دکتر کاربردی بود.
ناظر دولتی
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۱۰:۴۵ - ۱۴۰۴/۰۶/۲۵
0
0
مهمترین علامت افتراقی در طاعون تلفات بالا در بره ها وسقط در گله وعلامتهای کالبد گشایی تیپ پرخونی در ریه وغدد لنفاوی مزانتر و دریچه ایلئو سکال میباشد .
همدانی
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۱۲:۴۷ - ۱۴۰۴/۰۶/۲۶
0
4
جناب دکتر شعله پاش
ضمن تشکر از مطلب ارائه شده توسط جنابعالی، چند مورد می باشد که مورد سوال است: 1. تصویر ارائه شده مربوط به چه بازه زمانی است؟ 2. این تعداد تشخیص اشتباه از چه تعداد کل تشخیص است؟ 3.به نظر می آید مشکل تشخیص اشتباه در چند استان است. آیا بقیه استانها این مشکل را ندارند؟ 4. فرموده اید که 30% موارد تشخیص بالینی تایید نمی شود. این درصد مربوط به ایران است یا در سایر کشورها( ممنو می شوم اگر منبعی باشد اعلام فرمایید). 5. الان در کشور روش الیزا انجام می شود یا RT-PCR یا هردو ؟ 6. آیا روش آزمایشگاهی ساده تری که در فیلد به تشخیص قطعی برسیم وجود دارد؟
محمدرضا شعله‌پاش
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۲۰:۲۷ - ۱۴۰۴/۰۶/۲۶
0
3
جناب دکتر همدانی
ضمن تشکر از دقت نظر و پرسش‌های ارزشمند جنابعالی، با توجه به ضوابط موجود، امکان اعلام دقیق آمار استخراج‌شده از سامانه پایش و مراقبت بیماری‌های دامی وجود ندارد. از این‌رو در متن ناگزیر از استفاده از عبارت «گزارش‌های چند سال اخیر» بوده‌ایم و از ذکر بازه زمانی مشخص معذور هستیم؛ زیرا هدف اصلی در اینجا تأکید بر اشتباهات تشخیصی بالینی است.
در خصوص آمار «۳۰ درصد عدم تأیید تشخیص بالینی»، باید تأکید شود که این رقم بر اساس داده‌های ایران و بررسی‌های انجام‌شده در کشور به دست آمده است. لازم به ذکر است که نقشه ارائه‌شده تنها نمایانگر یک مقطع زمانی خاص است؛ بنابراین ممکن است در آن زمان برخی استان‌ها فاقد کانون‌های تأییدنشده باشند، در حالی که در بازه زمانی دیگر پراکندگی متفاوتی مشاهده شود.
همچنین باید توجه داشت که در استان‌هایی با امکانات آزمایشگاهی محدود، قضاوت بیشتر بر پایه مشاهدات بالینی صورت می‌گیرد و به همین دلیل احتمال ثبت کانون‌های تأییدنشده کمتر است. از سوی دیگر، در استان‌هایی که بیماری‌های مشابه PPR شایع‌ترند، احتمال بروز تشخیص‌های اشتباه و ثبت کانون‌های مشکوک افزایش می‌یابد.
در خصوص روش‌های تشخیصی آزمایشگاهی نیز در حال حاضر هر دو روش ELISA و RT-PCR متناسب با امکانات استان‌ها به‌کار گرفته می‌شود. در زمینه روش‌های تشخیصی قابل استفاده در فیلد، اظهارنظر بر عهده همکاران متخصص در مرکز ملی تشخیص است که واجد صلاحیت لازم در این حوزه می‌باشند.
پاسخ ها
همدانی
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۷:۳۰ - ۱۴۰۴/۰۶/۲۷
جناب دکتر شعله پاش
با تشکر از پاسخ گویی علمی جنابعالی. آیا می توان با توجه به پاسخ جنابعالی یک نتیجه گیری دیگر کرد و آن «از آنجا که در متن نگارش از عبارت چند سال استفاده شده، بنابراین بایستی از ۳ سال به بالا منظور باشد.این مدت زمان مناسبی برای ارزیابی است. اگر سایر استانها در این مدت تشخیص اشتباه نداشته‌اند این بسیار ارزشمند است.‌ به نظر می‌رسد چند استان بویژه از جمله فارس ، مازندران، اردبیل و خراسان رضوی نیاز به اصلاح روش کار مشابه سایر استانهای فاقد موارد تشخیص اشتباه هستند.»
همکار متخصص داخلی دام بزرگ
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۰۹:۰۹ - ۱۴۰۴/۰۶/۲۸
0
2
ضمن سپاس از مقاله بسیار ارزشمند و لوپ کلام جناب آقای دکتر شعله پاش عزیز در دفتر محترم بهداشت و مدیریت بیماری های دامی سازمان و دکتر همدانی گرامی، اینجاست که کلاس بازآموزی ضمن خدمت" تشخیص افتراقی بیماری های مخاطی دام سبک" البته به صورت "تدریس با تصاویر و فیلم کوتاه" معنا پیدا می کند ؛ تا هر برونکوپنومونی و اسهال رو PPR ندانیم!. اگر از تصاویر ضایعات مخاطی در آموزش ها استفاده شود، ضریب خطای تشخیص اولیه، بشدت کاهش می یابد هر چند که نمونه برداری سواب چشمی و مدفوعی در دام زنده و نمونه غدد لنفاوی مزانتریک در دام تلف شده نیز باید بجد پیگیری شود و مرکز محترم تشخیص هم خود را در حوزه دامی بروز کند. (متاسفانه رویه برخی استان ها هم عدم گزارش بیماری است) ضمنا رسالت سازمان نیز این است که کیت های تشخیص سریع این بیماری رو با حساسیت و ویژگی قابل قبول تهیه و تدارک ببیند؛ مشابه آنچه ما در مورد "کیت بزاقی هاری" داریم.
نکته آخر اینکه کلنیسین حیوانات مزرعه ای، خیلی کم شده و همه حتی با پروانه درمانگاه عمومی دامپزشکی، چسبیدند به کلنیسینی حیوانات خانگی و طیور!! و این نکته از کارآزمودگی کلینسین ها در حوزه دام بزرگ (حیوانات مزرعه) بشدت کم می کنه. مضافا اینکه، ما در برخی از شهرستان های محروم کشور، بویژه در جنوب و جنوب شرق کشور اساسا دکتر دامپزشک نداریم چه در اداره دامپزشکی، چه در بخش خصوصی آن شهرستان و کار تشخیص اولیه و نمونه برداری توسط همکاران سایر رده ها انجام می شود که درصد خطای تشخیص اولیه را بشدت افزایش می دهد.
نظر شما
ادامه