حکیم مهر - «افزایش شوری و پایین آمدن عمق آب، پیوستن جزایر به خشکی، از بین رفتن ذخیره غذایی، کاهش زاد و ولد و تخریب زیستگاه‌های پرندگان» اینها همه دلایلی است که باعث کوچ پرنده‌ها از دریاچه ارومیه شده است به‌طوری که حالا از 100 هزار فلامینگوی مهاجر سالهای نه چندان دور بسختی می‌توان یک جفت از این‌گونه را در این منطقه یافت.
پرویز بختیاری، پرنده‌شناس و عضو هیات علمی موسسه پرنده نگری طرلان با اشاره به وضعیت تاسفبار اکولوژی دریاچه ارومیه در سالهای اخیر می‌گوید: اگر وضعیت به همین منوال پیش برود بزودی زمین‌های اطراف دریاچه ارومیه به دلیل گسترش شوره زار از بین می‌روند و حیات انسانی نیز از این فاجعه متاثر می‌شود.
او می‌افزاید: به شیوه‌ای باور نکردنی سرنوشت دریاچه اورال شوروی برای دریاچه ارومیه ایران در حال تکرار است و گویا قرار نیست از بحران ویرانگر اورال درس گرفته شود.
به گفته این پرنده‌شناس برداشت آب از منابع تامین‌کننده آب دریاچه ارومیه باعث بالا رفتن شوری آب و در نتیجه کاهش آرتمیا (تنها موجود زنده دریاچه) و در نهایت کاهش جمعیت پرندگان به دلیل کاهش غذا شده است.
فلامینگوها شاخص‌ترین پرنده‌های دریاچه ارومیه‌اند و با بالا رفتن شوری دریاچه ارومیه جمعیت آنها به دلیل فقر غذایی با کاهش چشمگیری مواجه شده و منطقه را ترک کرده‌اند. آن تعداد از گونه‌های مختلف پرنده‌ها هم که در ارومیه مانده‌اند به این دلیل که بلورهای نمک به اندام‌های حرکتی‌شان می‌چسبد قادر به پرواز و شنا نیستند و در نهایت می‌میرند.
کاهش سطح آب باعث از بین رفتن جزایر داخلی دریاچه شده است. این جزیره‌ها به‌عنوان استراحتگاه و مکانی بسیار با ارزش برای زادآوری پرندگان محسوب می‌شود که با از بین رفتن آنها، شغال و روباه و دیگر گونه‌ها با خوردن تخم و جوجه‌های پرندگان آنها را مجبور به ترک دریاچه می‌کنند.
