پاروویروس سگ‌ها (CPV2) یکی از شایعترین علل بیمارستانی شدن سگ ها بر اثر اسهال در انگلستان می‌باشد.
به گزارش گروه بین‌الملل حکیم مهر، سگ‌های کمتر از یکسال در صورت عدم انجام پروتکل واکسیناسیون، دچار این بیماری شده و معمولا با ظهور علایمی نظیر کسالت و افسردگی، استفراغ و اسهال که حتی می‌تواند به صورت اسهال خونی ظاهر گردد، شناسایی خواهند شد.
تشخیص این بیماری بر پایه علایم بالینی، پارامتر‌های هماتولوژی و بیوشیمیایی (نوتروپنی، لنفوپنی،هیپوکالمی، هیپوگلیسمی و هیپوپروتئینمی) تقریبا ساده و راحت می‌باشد. هر دو آزمون آزمایشگاهی الایزا و PCR، جهت تشخیص DNA ویروسی به آسانی قابل دسترس و نسبتا ارزان قیمت است.
بیماران بستری شده با استفاده از درمان‌های حمایتی نظیر مایع درمانی، مکمل‌های حاوی پتاسیم، درمان آنتی‌بیوتیکی وسیع‌الطیف، تغذیه مناسب، ترکیبات ضد تهوع و داروهای تقویت کننده سیستم گوارش، بطور موثر درمان می‌شوند.
در رابطه با آنتی‌بیوتیک‌های موثر، می‌توان در شروع خط درمان از ترکیب پنی‌سیلین‌ها و سفالوسپورین‌ها استفاده نمود و سپس در صورت موثر نبودن آنها، در مرحله بعدی، استفاده از فلوروکینولون‌ها (البته با توجه به اثرات نامطلوب این دارو بر غضروف های مفصلی در حال رشد توله‌سگ‌ها) توصیه می‌گردد.
البته در شرایط حاد بیماری، استفاده از اینترفرون نوترکیب گربه و کلوئید درمانی نیز می‌تواند سودمند باشد. البته این روش‌ها به طور معمول مورد استفاده واقع نمی‌شوند.
با توجه به ماهیت واگیردار ویروس، قرنطینه جدی حیوان بیمار بسیار ضروری است. البته لازم به ذکر است که هزینه‌های درمانی و پرستاری از حیوان در بیمارستان، پرهزینه وگزاف می‌باشد. لذا مراقبت‌های سرپایی در مواردی از بیماری که بایستی به دقت انتخاب شوند نیز گاهی موثر و ارجح خواهد بود.
اگرچه واکسیناسیون بر علیه CPV2 در دسترس بوده و به طور موثر از ابتلا به بیماری پیشگیری خواهد نمود، اما معمولا وقوع بیماری در مناطقی شایع است که به علت وضعیت نامناسب مالی، واکسیناسیون حیوانات به درستی صورت نمی‌پذیرد.
با اینکه بیماری در 91 درصد از موارد در صورت عدم درمان در توله‌سگ‌های آلوده کشنده خواهد بود اما در صورت رسیدگی و درمان‌های حمایتی به موقع، 95 تا 80 درصد از بیماران بهبود می‌یابند.
منبع: Vet Times
