پیشکسوتان دامپزشکی را فراموش نکنیم - دکتر عبدالحسین پورمحمود

پیشکسوتان دامپزشکی را فراموش نکنیم

دکتر عبدالحسین پورمحمود

رئیس انجمن صنفی دامپزشکان امور درمانی استان آذربایجان غربی

فعالیت در حرفه دامپزشکی نه به لحاظ نظری بلکه به جهت عملی و کاربردی محدوده تعریف شده ای دارد که این گستره زمانی بسته به شاخه فعالیت می تواند متفاوت باشد. صرف نظر از این محدودیت، نکته قابل تأمل دیگر بینش فعالان این عرصه و نگاه ثانویه به هویت و ماهیت حرفه است که خود متأثر از فرهنگ و شاخص های دامپروی رایج در کشور ما است. این بینش در مقایسه با دیگر فعالیت های اجتماعی به حرفه  دامپزشکی ظاهری خاص می بخشد. با توجه به این سیمای ویژه با تحمل سختی های بسیاری میسر می گردد و سبب می شود که دامپزشکان و بخصوص درمانگران شخصیت های بالقوه و بالفعل پرتوانی باشند که از پس تمامی ناملایمات و دشواری های فوق برآیند. از این جهت است که پیشکسوتان دامپزشک شخصیت های پر وجودی هستند که جای دارد از پیشکسوتان که تا کنون با تحمل تمامی مشکلات که از خود و زندگی خود مایه گذاشتند و در صدد ترقی و تعالی حرفه خود بوده اند، به نیکویی یاد شود. این بزرگواران بر سر عهد و وظایف خود ایستاده اند؛ اکنون نوبت ما است که برای نکوداشت و بزرگداشت وجود این سروران قدم برداریم، چرا که اگر قصد تکیه زدن بر جای این بزرگان را داریم، بایستی شایسته چنین جایگاهی باشیم و قدم اول در اثبات این شایستگی ارج نهادن به مقام ارزنده پیشکسوتان سرفراز دامپزشکی است.

اساساً اعتبار هر حرفه ای دارای مبانی مادی و معنوی خاص خود است. به طور عام در تمامی حوزه های فعالیت های مدنی و اجتماعی، داشتن هویت و اصالت حرفه ای از بدیهی ترین و اساسی ترین ارکان معنوی محسوب می شود. در این بین اصلی ترین مؤلفه که تجلی هویت و پرمایگی یک حرفه است، جایگاه و میزان ارجمندی و اعتبار پیشکسوتان آن حوزه فعالیت اجتماعی است. در حرفه ای که پیشکسوتان آن فراموش شده و در گوشه ای بدور از جامعه و بدون بهره گیری از تجربیات گرانبهای ایشان فرسوده می شوند، نمی توان هویتی را بر آن حرفه مرتبط نمود، زیرا هویت رابطه ای تنگاتنگ با گذشته دارد و گذشته حرفه ای خالی از حضور فعال و پرتلاش پیشکسوتان ما قابل تصور نیست.

در یک جامعه مدنی و مترقی که روند تعالی در آن همواره رو به پیش است، بهره گیری از پتانسیل های بالقوه ای که زمانی بالفعل کارآمد بوده اند، به ورطه فراموشی سپرده نمی شود؛ خصوصاً در حرفه دامپزشکی که به لحاظ عملی دانشی تجربی است، نکات عملی و کاربردی بسیاری وجود دارد که در هیچ کتابی نمی توان به آن دست یافت. لذا شایسته است از این گنجینه های خود به درستی حراست و پاسداری نمائیم، چرا که قدر زر را بایستی زرگر بداند؛ اگر در حرفه خود زرگر خوبی هستیم، بایستی آن را ثابت نماییم.

لازمه تعالی و ترقی هر جامعه مدنی نخست الگوسازی و الگوپذیری است. جمعیتی که الگوی معینی برای تحقق اهدافش ندارد، برنامه خاصی هم برای رسیدن به اهدافش نخواهد داشت. بی شک در این الگوسازی نخستین معیار و ملاک پیشکسوتان ما هستند. ترسیم مسیر گذر از مبداء به مقصد، صرفنظر از ابزار کاری، نیازمند داشتن  نگرشی به هویت خود و ماهیت این گذر است. جامعه ای که نه به هویت خود و نه به ضرورت این گذر باوری ندارد، عاجز از ترسیم مسیری برای این گذر است. پیشکسوتان هر حرفه ای در واقع تجلی عینی هویت آن حرفه هستند و بایستی به منظور به تعالی رساندن آن حرفه نخست این گنجینه های سرشار از تجربه را شناخت و به آن ارج نهاد.

در حرفه ای که پیشکسوتان آن فراموش شده اند، پیش قرآولانش به چه امیدی می توانند در این راه قدم بردارند. آری، پیشکسوتان ما با تجربه های خود مجموعه کاملی از راهکارها و اصول کلی حاکم بر جامعه بوده که بایستی در شرایط نوین از تجربیات ایشان متناسب با وضعیت موجود بهره جست. واقعیتی انکار ناپذیر است که ما شاگردان حرفه ای این پیشکسوتان بزرگوار هستیم.