دفن بهداشتی لاشه در مناطق سیل‌زده بسیار جدی است/ خطر سرایت بیماری‌های مشترک انسان و حیوان

مسئول گروه جهادی دامپزشکی در خصوص سیل منطقه بلوچستان گفت: بزرگترین مشکل، عدم دفن بهداشتی لاشه است؛ چون بدون دفن بهداشتی ممکن است برای صد‌ها سال لاشه دام در طبیعت باقی بماند و مرتع را اصطلاحا شوم کند.

به گزارش حکیم مهر به نقل از دانشجو، «دکتر حسام اشعریون» متخصص داخلی دامپزشکی و مسئول گروه جهادی دامپزشکی مستقر در سیستان و بلوچستان در گفتگو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری دانشجو گفت: عمده تصور مردم از استان سیستان و بلوچستان، استانی بیابانی و گرم و خشک است، اما منطقه بلوچستان به خاطر اقلیم خاصی که دارد با منطقه سیستان بسیار متفاوت است و بارندگی و خاک حاصلخیز این منطقه به کشاورزی و دامداری رونق بالایی بخشیده است.

وی افزود: سیل حادث شده، تلفات دامی گسترده‌ای را با خود به همراه داشته است؛ سیلاب و جریان متلاطم و گسترده، بسیاری از دام‌ها را با خود به کام مرگ برده است.

مسئول گروه جهادی دامپزشکی شهید افسری اظهار داشت: آنچه که در کمک رسانی گروه‌های جهادی، مسئولین امر، ستاد بحران استانی در وهله اول مورد توجه قرار می‌گیرد، فراهم آوردن کمک‌های ضروری اسکان، گرمایش، خوراک برای مردم است و متاسفانه چندان به بحث دامی توجهی نمی‌شود، اما لاشه‌های تلف شده که با جریان سیل جابجا نیز شده‌اند، آلودگی جدی را در مناطقی که لاشه‌ها به آن رسیده‌اند، ایجاد می‌کند.

حسام اشعریون ادامه داد: دفن بهداشتی لاشه بسیار اهمیت دارد و بعد از تعیین تکلیف و غرامت توسط کارشناس نباید لاشه‌ها در طبیعت رها شوند؛ چراکه این‌ها کانون بیماری‌های مشترک بسیار خطرناکی بین انسان و حیوان هستند و حتما باید دفن بهداشتی آن‌ها صورت بگیرد.

وی توضیح داد: در دفن بهداشتی لاشه‌ها حتی زمین‌هایی که برای محل دفن انتخاب می‌شوند نیز مهم است؛ نباید در مسیر رودخانه فصلی و فرسایش خاک باشد چراکه این خاک به مرور زمان کنار می‌رود.

این پزشک متخصص دامپزشکی ادامه داد: باید جایی مناسب را برای دفن انتخاب کنند و دو تا دو و نیم متر خاک برداشته شود؛ دفن بهداشتی یا باید با آهک و یا با روش سوزندان انجام شود.

حسام اشعریون در خصوص بیماری‌های مشترکی که امکان سرایت در این منطقه را دارد گفت: قطعا آنجا بیماری‌های مشترک در حال سرایت است، ولی گاهی امکان نشر و گزارش خبری از آن نیست.

وی افزود: این منطقه قبل از وقوع سیل، کانون بیماری‌های مشترک انسان و حیوان بوده است و رطوبت آن را تشدید کرده است و اگر توجه نشود در روز‌های آینده، بیماری لپتوسپیروز شایع خواهد شد، اما هیچ وقت صحبتی از این بیماری در رسانه‌های رسمی نه توسط وزارت جهاد کشاورزی و نه وزارت بهداشت و دیگر ارگان‌ها به جهت کنترل اذهان عمومی نمی‌شود.

اشعریون گفت: یک بیماری بین انسان و دام وجود دارد به نام شاربون یا سیاه زخم که اوضاع فعلی منطقه سیل‌زده یعنی رطوبت، لاشه دام و جابجا شدن آن شرایط شیوع شاربون یا همان سیاه زخم که بسیار بیماری مهلک و خطرناکی است را فراهم کرده است.

وی افزود: بزرگترین مشکل، عدم دفن بهداشتی لاشه است؛ چون بدون دفن بهداشتی ممکن است برای صد‌ها سال لاشه دام در طبیعت باقی بماند و گاهی اوقات یک مرتع به دلیل بیماری موجود در لاشه، به مرتعی شوم تبدیل می‌شود و قابل مبارزه نیست؛ تاکید زیاد بر مسئله دفن بهداشتی لاشه برای جلوگیری از همین اتفاقات مهلک بعدی است.

متخصص داخلی دامپزشکی گفت: بیماری‌های شاربون یا سیاه زخم، بوتولیسم و لپتوسپیروز و همچنین با کمی گرم‌شدن هوا، تولید و تکثیر حشرات و بیماری منتقله از حشرات بین انسان و دام، بیماری‌هایی است که تنها با دفن بهداشتی لاشه قابل جلوگیری است.

اشعریون اظهار داشت: احصا و ارزیابی اطلاعات منطقه بسیار مهم است و گروه‌های جهادی مشغول این ارزیابی هستند و مسئولین باید بیشتر به بحث دام و بهداشت دام در این موقعیت توجه کنند؛ چراکه دام و صنعت دامپروری در منطقه بلوچستان و همه مناطقی که دچار بحران هستند با معیشت مردم در ارتباط است و آثار آسیبی که در حال حاضر وارد شده در دراز مدت نمایان می‌شود.

وی افزود: فرماندهی ستاد بحران را وزارت کشور برعهده دارد و در کنار آن وزارت بهداشت و وزارت جهاد کشاورزی به عنوان بازو‌های اجرایی هستند و سازمان دامپزشکی نیز زیرمجموعه وزارت جهاد است و در حال حاضر مدیریت بحران با مرکزیت وزارت کشور و دولت است که باید پیگیر تعیین تکلیف دام‌های تلف شده و دفن بهداشتی لاشه‌ها باشد.

اشعریون ادامه داد: در مرحله‌های بعدی نیز سازمان دامپزشکی که زیرمجموعه وزارت جهاد کشاورزی است باید برای خوراک این دام‌ها و واکسیانسیون‌های خاص و لازم برنامه ریزی کند، اما در اولویت اول وزارت کشور باید به عنوان مسئول اصلی ستاد بحران در منطقه، به تعیین تکلیف دام‌های تلف شده و دفن بهداشتی آن‌ها توجه جدی داشته باشد.