حکیم مهر - خبرگزاری کار ایران (ایلنا) نوشت : تب برفکی، تب کریمه کنگو، آنفولانزا و .... تنها بخشی از بیماری‌هایی است که هر روز از طریق واردات دام قاچاق و بیشتر از طریق مرزهای شرقی به کشور وارد می‌شود.
جدای از این، بیماری‌های بسیار دیگری نیز هستند که به‌صورت ناشناخته از طریق دام‌های قاچاق وارد کشور می‌شوند و مدت‌ها طول می‌کشد تا شناسایی شده و تحت کنترل قرار گیرند.
در بیشتر مواقع هم این بیماری‌ها زیان بسیار سنگین مالی را به صنعت دام‌پروری کشور وارد می‌کنند، صدماتی که بعضا جبران آن سال‌ها به طول می‌انجامد. اما مگر سازمان دامپزشکی مسئول و متصدی کنترل و قرنطینه‌ی دام‌ها در مرزهای کشور نیست. چگونه است که این سازمان نمی‌تواند به درستی وظایف خود را به انجام برساند؟ ایراد کار کجا است؟
این سوالی است که دکتر ناصر نبی‌پور(رئیس هیأت مدیره جامعه دامپزشکان) پاسخ آن را به نبود نیرو و تجهیزات کافی و همچنین نداشتن تعامل لازم سایر نهادها با سازمان دامپزشکی حواله می‌دهد.
وی گفت: بیماری‌های گوناگونی که ما از طریق ورود دام قاچاق با آن مواجه می‌شویم و بعضا مانند تب برفکی صدمات اقتصادی بسیاری را به صنعت دامپروی‌ها وارد می‌کنند، نتیجه‌ی نبود قرنطینه و نظارت بر ورود دام به کشور و درنتیجه ورود دام قاچاق است.
او ادامه داد: نیرو و تجهیزات کافی دراختیار سازمان دامپزشکی نیست تا این سازمان بتواند با کمک آن؛ دام‌ها را کنترل و قرنطینه کند. نیروهای نظامی نیز همکاری‌های لازم را در مرزها انجام نمی‌دهند.
او در این‌باره توضیح داد: مشخص است زمانی که یک کامیون درحال حمل دام بدون مجوز و به‌صورت قاچاق است، سازمان دامپزشکی به تنهایی نمی‌تواند جلوی آن را بگیرد و حتما نیازمند حمایت نیروهای انتظامی است.
او تاکید کرد: قوانین قرنطینه‌ای ما خوب است ولی متاسفانه تنها روی کاغذ. در عمل به علل مختلف این قوانین رنگ اجرا به خود نمی‌بینند.
نبی‌پور تاکید کرد: سازمان دامپزشکی باید آنقدر نیرو و تجهیزات داشته باشد که خود بتواند مرتبا وضعیت ورود دام‌ها را رصد کند نه اینکه منتظر گزارشات موردی باشد و سپس برای کنترل آن اقدام کند.
رئیس جامعه‌ی دامپزشکان کشور تصریح کرد: اگر خواهان کنترل درست مرزها برای پیشگیری از ورود دام قاچاق و بیماری‌های مختلف هستیم، باید سازمان دامپزشکی، وزارت بهداشت و پلیس با هم یک تعامل نزدیک داشته باشند. البته این تعاملات به‌صورت صوری امروز وجود دارد اما در عمل نه تعاملی وجود دارد و نه تفاهم و همکاری.
نبی‌پور گفت: بسیاری از بیماری‌هایی که وارد کشور می‌شوند چون در مرزها کنترل نمی‌شوند؛ هنگامی متوجه وجود آنها می‌شویم که کار از کار گذشته و بهای سنگینی باید برای غلبه بر آن بپردازیم.
او درمورد بیماری تب کریمه کنگو نیز که به تازگی در مرزهای شرقی مشاهده شده، گفت: تب کریمه کنگو یک بیماری حاد تب‌دار و خونریزی دهنده‌است که ازطریق گزش کنه یا تماس با خون یا ترشحات یا لاشه دام و انسان آلوده منتقل می‌شود.
نبی پور تصریح کرد: اگر سازمان دامپزشکی قدرت لازم را داشته باشد، هیچ دامی بدون حساب و کتاب وارد کشور و کشتار نمی‌شود، بلکه این دام‌ها در قرنطینه برای مدتی نگهداری می‌شوند و موارد مشکوک سم‌پاشی می‌شوند.
او تنها راه کنترل بیماری‌های وارداتی دام را اجرای درست قوانین موجود دانست و تاکید کرد: هزینه‌ای که ما درقبال کنترل درست مرزها می‌پردازیم بسیار کمتر از هزینه‌ی مهار بیماری درزمان شیوع آن است. این هزینه‌ها، هزینه‌های سنگینی است که در بسیاری از موارد جبران آن بسیار مشکل است.
خبر مرتبط :
