حکیم مهر - دکتر بیژن فرزامی، دانشمند برجسته بیوشیمی ایران و عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران پس از تحمل بیماری، در سن 75 سالگی درگذشت.
استاد بیژن فرزامی که از معدود دانشمندان کشور در زمینه آنزیم‌ها بود، در سال 1315 در شهر تهران متولد شد. وی پس از اخذ دیپلم از دبیرستان البرز تهران، تحصیلات عالی خود را در سال 1333، در رشته داروسازی دانشکده داروسازی دانشگاه تهران آغاز کرد و در سال 1339 فارغ‌التحصیل و در سال 1354 موفق به اخذ درجه تخصصی در رشته دکتری شیمی- بیوشیمی از دانشکده «راتگرز» دانشگاه نیوجرسی آمریکا شد. سپس تحصیلات فوق تخصصی خود را در رشته آنزیم شناسی دانشگاه «نورث‌وسترن» شیکاگو در سال 1356 به پایان رساند.
دکتر فرزامی پس از بازگشت به وطن، تدریس بیوشیمی در دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران را آغاز کرد و تلاش پیگیر خود را در راه تعلیم و تحقیق تا زمان بیماری و عدم امکان حضور در دانشگاه ادامه داد.
وی علاوه بر تحقیقات و مقالات متعدد که به اخذ جوایزی از جمله جایزه ملی «هفتمین جشنواره خوارزمی» منجر شد، سه کتاب در زمینه اصول شیمی و بیوشیمی، آنزیم‌ها و بیوشیمی فیزیک به رشته تحریر درآورد. کسب جوایز جشنواره‌های ابن سینا و جابر بن حیان، دو جایزه ملی در هند و لوح تقدیر از اولین دوره نکوداشت مقام استاد از افتخارات این استاد برجسته بوده است.
استاد فرزامی در مدت فعالیت‌های اجرایی خود در کسوت معاون پژوهشی گروه بیوشیمی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، عضو شورای پژوهشی دانشکده، عضو شورای تحصیلات تکمیلی گروه، نماینده گروه در شورای بین‌الملل دانشگاه، عضو هیات رئیسه انجمن بیوشیمی ایران و سردبیر خبرنامه علمی بیوشیمی مشغول به کار بود.
عوارض ناشی از سکته مغزی چند سالی بود که دکتر فرزامی را از فعالیت در دانشگاه و محیط های علمی بازداشته بود، اما کلام دلنشین استاد که هیچ گاه از حرکت و تلاش علمی باز نمی‌ایستاد، همچنان آویزه گوش صدها شاگرد اوست که می‌گفت: «شرط خوشبختی در زندگی، نهراسیدن از مشکلات، پایداری و درک ارزش‌های خودمان است. باید بدانیم اگر برای اهداف و ارزش‌های خودمان کوشش کنیم به هدف می‌رسیم... اشکال کار ما این است که سریعا در مقابل مشکلات عقب‌نشینی می‌کنیم. چیزی که برای اجتماع ما مضر است، خودکم بینی و یأس است. ما نباید زود صحنه را خالی کنیم، تا هم خودمان زندگی پرباری داشته باشیم و هم بتوانیم به مملکت خدمت کنیم و این خیلی ارزشمند است...»
ضمن آرزوی آمرزش برای این استاد ارجمند، یاد و خاطره استاد دکتر علی مجابی را هم گرامی می دارم. ایشان هم واقعا در کار خود استادی نمونه بودند. 
