اگرچه به گفته دانشمندان، این عمل لزوما به معنی فداکاری یا همدردی این موجودات برای یکی از همنوعان خود نیست.
محققان موسسه تحقیقاتی آببازسازان در اولسان کره جنوبی در سال 2008 به بررسی حیات این جانوران در دریای ژاپن پرداخته و یک روز را به پیگیری یک گروه 400 تایی از دلفینهای معمولی نوکدراز گذراندند.
در اواخر صبح این محققان متوجه شدند که حدود 12 دلفین در فاصله بسیار نزدیک از یکدیگر شنا میکنند. آنها دریافتند که یک دلفین ماده زخمی شده و پیچوتاب میخورد و بنظر میرسید که باله صدری آن فلج شده باشد.
در این حالت، دلفینهای دیگر در اطراف این حیوان جمع شده و گاهی با شیرجه به زیر آب، آنرا از پایین حمایت میکردند و پس از حدود 30 دقیقه دلفینها چیدمان خود را به شکل یک قایق درآورده و به پشت خود در کنار دلفین ماده آسیبدیده حرکت میکردند.
این موجودات با روی آب نگهداشتن دلفین زخمی، احتمالا به تنفس آن کمک کرده و از غرق شدنش جلوگیری میکردند.
پس از چند دقیقه برخی از این دلفینها رفته و حیوان مجروح در حالت عمودی قرار گرفت. سایر دلفینهای امدادرسان تلاش خود را برای بیرون نگه داشتن سر آن از آب ادامه داده اما در نهایت دلفین ماده مرد. سرانجام پنج دلفین تا زمان غرق شدن بدن حیوان در کنار آن باقی ماندند.
به گفته محققان، این گونه رفتارهای کمکی تنها در حیوانات باهوش و اجتماعی دارای طول عمر دراز دیده میشود. در بیشتر گونهها، حیوانات آسیبدیده رها میشوند.
در حالیکه ممکن است این رفتار نشاندهنده خلق فداکاری برای نجات همنوع محسوب شود، اما به گفته محققان همچنین ممکن است نفعی برای آنها داشته باشد. تلاش برای نجات دلفین در حال مرگ میتواند به حفظ گروه کمک کرده و از این رو قلمرو آنها را کنترل کند. علاوه بر آن اگر گروه از وابستگان نزدیک برخوردار باشد، حفاظت از این وابستگان میتواند به دلفینها در حفظ ژنهای مشترک کمک کند.
همچنین فعالیت ساده همکاری با یکدیگر میتواند پیوند میان گروه را قویتر کند.
این رفتار کمکی همچنین نشان میدهد که دلفینها، دلفین دیگری که رنج میبرد را درک کرده و حتی میتوانند همدردی کنند.
پیش از این گزارشاتی در مورد رفتار کمکرسان دلفینهای تک به یکدیگر بویژه در میان مادر و فرزند به ثبت رسیده بود اما هیچ موردی از همکاری گروهی این گونه برای کمک به دیگری دیده نشده بود. همچنین پیش از این رفتارهای عزاداری در میان این گونه برای دلفینهای مرده دیده شده بود.