میگو در تمام دنیا به عنوان یک غذای محبوب، گران و پرخاصیت شناخته می‌شود. اما خیلی از ما به دلیل بوی میگو و بافت آن و ناآشنا بودن با روش درست طبخ میگو، قید خوردن آن را می‌زنیم، در حالی که میگو آنقدر پرخاصیت است که بهتر است هفته‌ای یک نوبت آن را مصرف کنید. اگر برای خوردن میگو دنبال دلیل می‌گردید، ما برایتان چندین دلیل محکم می‌آوریم تا این خوراک دریایی را در برنامه غذایی تان جای دهید.
به گزارش روزنامه اطلاعات، در هر۱۱۰ گرم میگو ۲۰۰ میلی گرم کلسترول وجود دارد، اما این خوراک دریایی با وجود غنی بودن از کلسترول، بسیار سالم است. میزان کلسترول در ۱۰۰ گرم میگو حدود دوسوم میزان کلسترول در یک تخم‌مرغ ۵۰ گرمی است.
گوشت گوسفند، گوساله، مرغ، ماهی و میگو جزو غذاهای با پروتئین بالا محسوب می‌شوند که معمولا نیاز پروتئینی بدن باید توسط آنها تأمین شود. اما پروتئین میگو از آنها هم باکیفیت‌تر است. پروتئین موجود در میگو کیفیت بالایی داشته و حاوی تمام اسیدآمینه‌های لازم جهت رشد می‌باشد. پروتئین میگو همانند سایر جانوران دریایی به دلیل نداشتن بافت همبند به راحتی هضم می‌شود.
میگو مقدار قابل توجهی املاح ضروری به خصوص فسفر و آهن دارد که به ویژه برای کودکان در حال رشد و زنان باردار بسیار مفید است.
میگو در مقایسه با گوشت، مرغ و ماهی کالری کمتری دارد. در هر ۱۰۰گرم میگوی تمیز شده ۱۰۰ کالری وجود دارد.
در غذاهای دریایی به دلیل کمتر بودن بافت پیوندی به نسبت سایر غذاهای گوشتی، گوشت آنها نرم‌تر بوده و این واقعیت به خصوص پس از پخت مشخص می‌شود. به همین دلیل غذاهای دریایی و از جمله میگو برای افراد مسن که به دلیل وضعیت دهان و دندان کمتر قادر به جویدن و هضم غذا هستند بسیار مفید است.
۱۰۰ گرم میگو، حاوی ۷۷ میلی گرم آب، ۹۹ کالری انرژی ۱ر۱۸ گرم پروتئین، ۸ر. گرم چربی، ۱۶۳ میلی‌گرم کلسترول و ۹۱ میلی‌گرم قند است. اسیدهای چرب امگا ـ ۳ که از دسته اسیدهای چرب غیر اشباع بوده و برای سلامتی مفید هستند، در میگو‌ها به وفور یافت می‌شوند. این دسته از اسیدهای چرب می‌توانند در کاهش خطر بیماری‌های قلبی موثر واقع شود. اسیدهای چرب امگا‌ـ۳ هم چنین اجزای ضروری برای غشا سلول مغز و بافت چشم است.
میگو منبع غنی از ویتامین‌های
B12،A ، B6 ،B12، C، D، E، و املاحی چون کلسیم، آهن، منیزیم، پتاسیم، سدیم، روی، مس، منگنز، و سلنیوم است. علاوه بر این؛ کلسیم، آهن، روی، منیزیم، و فسفر میگو نسبت به سایر آبزیان بیش‌تر است.
میگو منبع عالی ویتامین B12، ویتامین D و سلنیوم است. همچنین با مصرف ۱۲۰ گرم میگو حدود ۷۰ درصد نیاز روزانه ویتامین B12 و ۱۰ درصد نیاز روزانه ویتامین B6 تأمین می‌شود.
میگو حاوی مقادیرزیادی تریپتوفان و سلنیوم است. سلنیوم یکی از مواد معدنی است که با اثر آنتی‌اکسیدانی خود به پیشگیری از سرطان کمک می‌کند.
این میزان برای کنترل هموسیستئین (هموسیستئین ماده‌ای است که باعث تخریب دیواره عروق می‌شود و به عنوان یک عامل مهم در ایجاد بیماری‌های عروق کرونر قلب به شمار می‌رود) پلاسما مفید است.
کودکانی که مادران آنها در دوران بارداری به میزان کافی از ماهی و میگو استفاده کرده‌اند در شش ماه اول تولد از نظر رفتاری و هوش حدود دو ماه از سایر همسالان خود جلوترند. اسیدهای چرب غیراشباع موجود در میگو نقش ضد التهابی دارد، در نتیجه با مصرف آن می‌توان از ابتلا به بیماری‌های التهابی مانند ورم مفاصل و برونشیت مزمن پیشگیری کرد.
میگو حافظه را تقویت می‌کند و قدرت ذهنی را بالا می‌برد.
میگو در بالا بردن مقاومت بدن، بهبود التهاب‌ها، بیماری‌های قلبی و مبارزه با سرطان کمک فعالانه‌ای دارد.
نکاتی درباره خرید و پخت میگو
میگوی سالم رنگی روشن و شفاف دارد، بوی زهم نمی‌دهد و بافت آن محکم است.
پوست میگوی دریایی صورتی رنگ است اما میگوی پرورشی چون گونه‌ای متفاوت دارد به رنگ سفید یا با پوسته سبز زیتونی دیده می‌شود. در میگوی فاسد، پوسته رنگ طبیعی خود را از دست داده و اکثرا به رنگ سفید و گاهی اوقات کدر می‌شود.
در میگوی سالم پوست سفت و سخت و سر محکم به بدن چسبیده و رنگ آن نیز تغییر نکرده است. بافت گوشت، حالت طبیعی داشته و پوسته و گوشت در هنگام طبخ به رنگ نارنجی متمایل به قرمز در می‌آید. در میگوی فاسد در ناحیه سر تغییر رنگ ایجاد شده و سر در حال جدا شدن از بدن است. پوسته روی بدن نرم می‌شود و به راحتی از گوشت جدا می‌شود.
اگر از بوی غذاهای دریایی خوشتان نمی‌آید، میگو را با پیاز فراوان و زعفران بپزید تا بوی آن کم شود.
میگو طبعی گرم دارد و اگر آن را با سبزی پلو بخورید، اصلاح می‌شود.
میگو سه مرحله پخت دارد. بعد از یک تا دو دقیقه حرارت دیدن ترد می‌شود. بیش از این حرارت دادن به میگو آن را سفت می‌کند اما در صورت پختن به مدت نیم ساعت (همراه با کمی آب و روغن) میگو نرم و لطیف می‌شود.
