تا پیش از به روی کار آمدن ماشین های مدرن٬ حیوانات در جنگاوری نقشی سرنوشت ساز ایفا می کردند. برای مثال استفاده ماهرانه مغول ها از اسب ها به چنگیزخان و فرمانده هانش این امکان را داد تا بتوانند بزرگ ترین امپراطوری تاریخ را رقم بزنند.
به گزارش حکیم مهر به نقل از خبرآنلاین، جارد اگلان در کتاب خود به نام «حیوانات جنگ: نظامی کردن حیوانات» دیدگاه های جالبی نسبت به این مسئله عنوان داشته و می گوید که ارتش ها چگونه از جانوران جذاب باغ وحش برای نبرد استفاده کرده اند. از یک خرس ۶۰۰ کیلویی تا موشک هایی که به کمک پرندگان هدایت می شود؛ در این گزاش می خواهیم به ۹ نمونه از استفاده از حیوانات در زمان جنگ اشاره کنیم.
فیل های جنگ
فیل ها با جثه بزرگ و عاج های ترسناکشان از دوران باستان در جنگ ها استفاده می شده اند. واحدهای فیل بانی نخست در هند با ارتش تلفیق شدند اما در طول زمان٬ ژنرال های معروفی از جمله پیروس از اپیروس٬ هانیبال و اسکندر مقدونی همگی از فیل ها برای غلبه بر دشمنان خود استفاده می کردند.
فیل های جنگی اغلب در مرکز پیاده نظام قرار می گیرند٬ یعنی جایی که حیوانات باید تا ۳۰ کیلومتر در ساعت در برابر موضع دشمن حرکت کنند. از طرفی آنها مواد و وسایل سنگین را در عبور از زمین های دشوار و سخت حمل می کردند (پیش از آنکه تانک ها و هلیکوپترها برای این کار اختراع شوند).
بر خلاف سواره نظام های سوار بر اسب٬ فیل ها از پیاده نظام هایی که نیزه به دست دارند نمی ترسند٬ در واقع جثه عضلانی و بندبند آنها بهتر از یک اسبِ یورش برنده است و می تواند نیزه های زیادی را در مسیر هدایت کرده و دور کند.
نگاه دقیق فیل های یورش برنده قادر است خط دفاعی دشمن را در هم بریزد و باعث فرار آنها شود. تنها شلیک توپ می تواند مانع از بروز قابلیت های او شود. این حیوانات عظیم در برابر آتش های فتیله ای بسیار انعطاف پذیر هستند اما در عین حال هدف بزرگی برای توپ ها تلقی می شوند.
خارج از میدان نبرد٬ ارتش های گوناگون هنوز به دنبال یافتن راه هایی برای استفاده از فیل ها هستند. مثلا در سال های اخیر یعنی ۱۹۸۷ نیروهای عراقی ظاهرا از فیل ها برای حمل و نقل سلاح های سنگین در کرکوک استفاده می کردند.
دلفین های شکارگر مین
در سال ۱۹۶۰ ٬ نیروی دریایی ایالات متحده بر روی دلفین ها مطالعاتی انجام داد. در آغاز٬ این تحقیقات منحصر به آزمایش این مسئله بود که دلفین ها چرا اینقدر وابسته به آب هستند. این تحقیق با تلاش هایی برای به کار بردن یافته هایی درباره پیشرفت عملکرد مین های نفتی همراه بود.
در سال ۱۹۶۷ برنامه « پستانداران دریایی نیروی دریایی ایالات متحده» به پروژه ای مهم و بزرگ تبدیل شد. این برنامه که هنوز در حال تکامل و توسعه است٬ کار خود را با آموزش دلفین ها برای یافتن مین ها و مأموریت های حفاظتی شدید آغاز کرد. در شرایطی که باید مین ها را می یافتند٬ به آنها آموزش داده شد تا بتوانند مین های زیردریایی را شناسایی کرده و حلقه های نجات را به اطراف محل آنها پرتاب کنند و این کار باعث می شود تا نیروهای ویژه بتوانند در امنیت کامل منطقه را پاکسازی کنند.
طی جنگ عراق در سال ۲۰۰۳ ٬ عملیاتی این چنین با کمک دلفین ها به پاکسازی بیش از ۱۰۰ میدان در بندر ام القصر انجامید. علاوه بر این دلفین ها آموزش دیده اند تا از لنگرگاه در مقابل غواصان دشمن محافظت کنند. زمانی که یک غواص نزدیک می شود٬ دلفین طوری آموزش دیده است که می تواند حلقه نجاتی را به پشت آن فرد انداخته وآنها را به سطح آب بکشد.
این حیوانات تقریبا به طور روزانه در اقیانوس می گردند و از زمانی که این برنامه شروع شد٬ تنها تعداد معدودی از آنها بازنگشته اند.
سگ های ضدتانک
افشاگری نازی ها درباره شوروی در جنگ جهانی دوم باعث شوکه شدن روسها شد. در تلاشی نومیدانه در راستای جلوگیری موقت از یورش نازی ها به داخل قلمرو خود٬ شوروی کوشید تا سگ هایی آموزش دهد که قادر بودند پیش از آنکه به جای امنی رفته و پناه بگیرند بمب هایی را در جلوی تانک ها قرار دهند.
آموزش این مسئله به سگ ها در میدان نبرد کمی دشوار بود٬ در عوض شوروی شروع کرد به بستن بمب هایی به سگ ها٬ که با بالا رفتن اهرم کوچکی در داخل کیسه ای چسبیده به بدن سگ فعال می شد. وقتی که سگ به زیر تانک می پرید٬ اهرم مربوطه به شاسی تانک می گرفت و منفجر می شد.
تبلیغات شوروی نشان می دهد که حدود ۳۰۰ تانک آلمانی به این روش از بین رفتند. با این حال٬ بخش عمده ای از این برنامه بیشتر یک شکست تلقی می شد. سگ ها نسبت به تانک های گازوئیلی شوروی آموزش دیده بودند نه برای تانک های گازوئیلی آلمانی. بنابراین در طی این گسترش٬ این سگ ها بر اساس حس بویایی خود به سمت تانک های شوروی می دویدند. برنامه سگ های ضدتانک تا سال ۱۹۹۶ ادامه داشت.
خوک های جنگی
در متون کهن متعددی این مسئله ثبت و ضبط شده که خوک ها یکی از کاراترین حیوانات ضد سلاح نسبت به فیل های جنگی هستند. شواهد حاکی از آن است که فیل های جنگی از صدای زوزه و حمله خوک ها می ترسیدند٬ بنابراین رمی ها و اسکندر مقدونی از نبردهای خود از خوک ها بر ضد دشمنانی که فیل داشتند استفاده می کردند. در یک سناریوی صرفا حیوانی٬ استفاده از خوک های آتش زا هم ثبت شده است.
اگلان در کتاب حیوانات جنگ می نویسد: «محاصره شهر مگارا در سال ۲۶۶ پیش از میلاد مسیح توسط آنتی گونوس دوم زمانی شکسته شد که مگارایی ها چند خوک را با مواد قابل احتراق٬ مثل روغن خام یا صمغ آغشته کرده و بعد از آتش زدنشان آنها را به سمت فیل های بزرگ دشمن می فرستادند.
فیل ها از ترس شعله ها و خوک هایی که به آنها مالیده می شدند سریع به جنب و جوش می افتادند و حرکت می کردند و این میان تعداد زیادی از سربازان خودی زیر پای آنها مانده یا کشته می شدند.
بمب های خفاشی
این بمب ها که توسط ایالات متحده کامل شد طی جنگ جهانی دوم بر علیه ژاپن مورد استفاده قرار گرفت. هر بمب حاوی ۲۶ سینی بود که می توانست ۴۰ خفاشی را که در خواب زمستانی بودند نگه دارد. هر خفاش مجهز به ابزارهای احتراقی مجزایی بود که بعد از یک مدت زمان مشخص منفجر می شد. این بمب ها می توانستند چتر نجات خود را تنظیم کنند و این به خفاش ها امکان می داد تا پرواز کرده و به دنبال مکانی برای نشستن بگردند. ایالات متحده برنامه ریزی کرده بود تا صدها عدد از این بمب ها را بر روی شهرهای صنعتی ژاپن در خلیج اوساکا بریزد.
از آنجایی که بیشتر شهرهای ژاپن در آن زمان به طور گسترده ای با چوب و کاغذ ساخته شده بودند٬ این بمب ها می توانستند هزاران مورد آتش سوزی به بار آورده و بخش های گسترده ای از شهرهای ژاپنی را با خاک یکسان کنند. این پروژه در نهایت توسط روی کار آمدن بمب اتم٬ اولویت خود را از دست داد.
شیرهای دریایی دفاعی
در برنامه « پستانداران دریایی نیروی دریایی ایالات متحده»٬ علاوه بر مطالعه و استفاده از دلفین ها٬ از شیرهای دریایی کالیفرنیایی هم استفاده شد.
این شیرهای دریایی هم با تجهیزات مشابهی آموزش دیدند٬ حتی در برخی موارد در عملیات های مشترکی با هم فعالیت می کردند٬ در واقع آنها از تأسیسات لنگرگاه و کشتی ها در برابر غواصان دشمن محافظت کرده و از طرفی تجهیزات مخابره متن را که از کشتی ها یا هواپیماها به بیرون افتاده بود دوباره پیدا کرده و برمی گردانند.
این شیرهای دریایی به طور طبیعی غواصان ماهر و فوق العاده ای بودند٬ حتی می توان گفت بهتر از افراد غواص مجرب و کارکشته با هزینه ای کمتر.
نیروی دریایی در قدم اول از شیرهای دریایی به منظور بازیابی موشک آزمایشی ضد زیردریایی در عمق ۱۸۰ پایی در نوامبر ۱۹۷۰ استفاده کرد.
موشک هایی با هدایت کبوتران
این موشک دارای لنزهای مسیریابی در نوک خود هستند که تصاویری از هدف را بر روی پرده داخلی آن نشان می دهد. این پرنده ها طوری شرطی شده اند تا به هدف بر روی پرده نوک بزنند. در واقع نوک زدن آنها باعث درست شدن مسیر پرواز موشک می شد.
اگرچه این پروژه در سال ۱۹۴۴ لغو شد٬ اما در سال ۱۹۴۸ بار دیگر توسط نیروی دریایی ایالات متحده به کار گرفته شد. بااین حال٬ سیستم هدایت این موشک ها در سال ۱۹۵۳ بسیار کارآمد و موثر واقع شد و ایده هدایت موشک ها توسط کبوتران در نهایت در همان سال پایان یافت.
