تاکنون تلاش های زیادی برای یاد دادن زبان انسانی به حیوانات انجام شده است. با چند مورد از مهم ترین و مشهور ترین این تلاش ها آشنا شوید:
نیم چیمسکی (شامپانزه)
پژوهش بحث برانگیز روی این شامپانزه از سال 1352/1973 با این هدف آغاز شد که اگر شامپانزه ای در یک خانواده انسانی زندگی کند، می تواند با استفاده از زبان اشاره آمریکایی با انسان ها ارتباط برقرار کند یا نه. او را «نیم چیمسکی» (به معنی نیم شامپانزه) برگرفته از نام «نوام چامسکی»، زبان شناس بزرگ آمریکایی نامیدند. «نیم»، چند روز پس از تولد از مادرش جدا و به خانه یک دانشجوی روان شناسی فرستاده شد.
در طول مدت پژوهش، نیم با خانواده های مختلفی زندگی کرد، روز و شب تلاش کرد، معنی کلمه های جدید را یاد گرفت و گاهی حتی سیگار کشید. مستند جذاب «پروژه نیم» که در سال 1390/2011 ساخته شد به بررسی اتفاقات رخ داده در این پژوهش می پردازد و همچنین به این سوال ناخوشایند پاسخ می دهد که پس از پایان این پژوهش چه بر سر «نیم» آمد.
کنزی (بونوبو)
روان شناس و نخستین شناس سو سویج رامبا (Sue Savage Rumbaugh) از سال 1359/1980 تاکنون در حال مطالعه روی این بونوبو (شامپانزه کوتوله) بوده است. کنزی به وسیله صفحه کلید مخصوصی که روی کلیدهایش نشانه هایی وجود دارد با انسان تعامل برقرار می کند. به گفته این پژوهشگر، کنزی 600 کلمه بلد است و می توان به طور شفاهی نیز با او ارتباط برقرار کرد.
کوکو (گوریل)
روان شناس فرانسیس پترسون (Francine Patterson) از 40 سال پیش تلاش کرد به این گوریل زبان اشاره آمریکایی را بیاموزد. بر اساس ادعای پترسون و همکارانش، کوکو معنی بیش از هزار اشاره و حدود 20 هزار کلمه را می فهمد.
الکس (طوطی خاکستری آفریقایی)
پستانداران تنها حیوانات با توانایی ارتباط برقرار کردن نیستند. الکس معنی بیش از 100 کلمه انگلیسی را می دانست و می توانست تا 6 و گاهی تا 8 بشمرد و شکل های هندسی و رنگ های مختلف را تشخصی دهد. الکس در سال 1386/2007 به طور غیر منتظره ای در 31 سالگی نصف عمر طوطی های مشابه مرد.
پیتر (دلفین)
دانشمند عصب شناس جان سی لیلی (John C.Lilly) از سال 1337/1958 در مورد ارتباط برقرار کردن دلفین ها مطالعه می کرد. او که علاقه مند بود بداند آیا دلفین ها اگر در تماس پیوسته با انسان ها باشند، می توانند زبان بیاموزند یا نه، آزمایش عجیبی انجام داد.
او شرایطی فراهم کرد که یک دلفین نر و یک پژوهشگر زن به نام مارگارت هولوات (Margaret Howe Lovatt) به مدت 10 هفته در خانه ای نیمه پر آب زندگی کنند. در خانه به اندازه ای آب وجود داشت که دلفین می توانست در آن شنا کند و پژوهشگر می توانست در آن راه برود. پژوهشگر روی تخت شناوری می خوابید و به دلفین انگلیسی یاد می داد.
دلفین صداهایی را که پژوهشگر ایجاد می کرد تقلید می کرد و یاد می گرفت و وقتی از او خواسته می شد، بعضی اشیا را پیدا می کرد. موسسه منتال فلاس کار او را یکی از 4 تجربه علمی عجیب و غریبی معرفی کرد که هیچ وقت نباید تکرار شوند. لیلی نتیجه این آزمایش و مطالعات دیگرش در مورد دلفین ها را در کتابی به نام «ارتباط میان انسان و دلفین» چاپ کرد.
منبع: ماهنامه دانشمند
