گربه ناصرالدین شاه یکی از مهم ترین موجودات دربار بود، آن قدر مهم که زن هایی که می خواستند پاچه خاری اعلی حضرت را بکنند درباره ی حال و روز جناب گربه برای او نامه می نوشتند.
به گزارش حکیم مهر به نقل از تبیان، ناصرالدین شاه در طول زندگیش 85 زن داشت و یک «ببری خان». آن 85 نفر را نمی دانیم ولی این ببری خان بسیار مقرب شاه بود. ببری اسم یک گربه آلاپلنگی بود که شاه از فرط دوست داشتن او را ببر می دید. داستان عشق ناصرالدین شاه به این گربه هم برمی گشت به یک بیماری .
می گویند روزی که ناصرالدین شاه سخت بیمار بوده و تب تندی داشته؛ این گربه ی تازه زایمان کرده مشغول جا به جایی بچه هایش بوده و دربار هم چنان بی در و پیکر بوده که این گربه در همان حرمسرا زایمان کرده و در همان جا هم بچه هایش را بزرگ می کرده. خلاصه گربه در حالی که یکی از بچه ها را به دندان داشته از کنار بستر شاه می گذشته که کسی وارد اتاق می شود و در را می بندد. راه خروجی گربه که بسته می شود سرگردان و بلاتکلیف یک دور، دور بستر می چرخد و پایین پای شاه می ایستد. زبیده خانم، صاحب گربه از راه چاپلوسی و خودشیرینی این رویداد را نشانه ی بهبودی شاه شناخته و به وی مژده ی بریده شدن تب را می دهد.
از قضا سپیده دم فردا تب می برد و شاه بهتر می شود. از آن پس گربه می شود محبوب و مقرب درگاه!
ببری خان و عریضه ها
هنگامی كه درباریان و كسان دیگر مورد غضب خود شاه قرار می گرفتند، متوسل به ملیجك می شدند تا از مرگ و غضب شاه نجات یابند اما زمانی رسید كه میزان شكایات زیاد شد و شاكیان مجبور شدند به ببری خان متوسل شوند.
حسین لعل نویسنده كتاب ملیجك عزیزدردانه شاه شهید می نویسد: «غیر از ملیجك، ابزار دیگری نیز دستاویز شاكیان و عریضه نگاران شد، از جمله كه ببری خان، گربه قشنگ و براق قبله عالم بود. وقتی درباریان و زنان حرم خواسته ای را داشتند، روی كاغذی می نوشتند و به گردن ببری خان می آویختند.
شاه عریضه را هرگاه به گردن ببری می دید باز می كرد و می خواند و حاجت شاكی را برآورده می كرد و اگر كسی خلعت و انعامی می خواست، فورا می داد.» بر این حسب، چه عزل و نصب هایی توسط این عریضه پذیرفته می شد و چه بسیار محكومین به مرگ با وجود این گربه نجات پیدا می كردند و گاهی هم زیر تیغ جلاد می رفتند. از این رو مورخان و حتی نزدیكان شاه بر این اعتقاد استوارند كه شاه نقش عاشق گربه را بازی می كرد. حتی زمانی كه شاه وارد حرم می شد و اذن جلوس می كرد، گربه هم به دنبال شاه وارد می شد و اگر روی دامان یكی از زنان می نشست، آن زن به خود بسیار افتخار می كرد و خوشوقت می شد كه شاید شاه به خاطر گربه به او نظر و توجهی بكند.
تمامی تشریفات درباری در حق این حیوان اجرا می شده و بستر حریر و اطلس برایش فراهم شده بود. شاه در شرایطی که مردم گروه گروه از بیماری و فقر و بیچارگی می مردند و قدرتهای خارجی یکسره در حال دزدیدن بخشهای خاک ما بوده اند، شاه در این میانه از شاه بودن فقط آسایش خودش را می شناخته و بس و در همه ی این مقاطع شاه مشغول گربه بازی یا بازی های دیگر بوده و کاری به این امور نداشته است .
سرانجام ببری خان
در برخی از روایت ها آمده است كه روزی ببری خان به همراه شاه برای شكار عازم جاجرود می شود و بیماری سختی می گیرد تا اینكه كالسكه ران با هشت اسب از دربار او را به دارالخلافه برمی گرداند تا بلكه آب و هوای تهران باعث بهبود ی اش شود كه نمی شود و وی تلف می شود و بدن ببری خان را با پارچه ای ابریشمی پیچانده و در باغ دفن می كنند و تا 10 روز نیز كسی جرات نداشته كه خبر مرگ وی را به شاه برساند که پس از آن خودش گویا متوجه می شود.
گردآوری: طاهره رشیدی
بخش تاریخ ایران و جهان تبیان
س.چه شاه جانوردوستی.بازم از بشر2پابهتر.خیراین گربه به مردم میرسیده.واز مراهم گربه ذینفع میشدند. 
