هیچ‌یک از دانشکده‌های ما استاندارد یک دانشکده دامپزشکی آموزشی را ندارد/ دانشجو وارد دانشکده دامپزشکی می‌شود ولی دامپزشک تحویل اجتماع داده نمی‌شود

حکیم مهر: «دکتر محمد نوری» استاد پیشکسوت دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهید چمران اهواز، در یادداشتی ذیل خبر «آسیب‌شناسی ریشه عدم توانمندی فارغ‌التحصیلان جدید دامپزشکی برای ورود به عرصه کار» (اینجا)، نوشت :

با احترام فراوان برای همکار عزیز دکتر پیغمبری و تشکر از دلسوزی که برای این رشته به خرج می‌دهند.

بنده با نزدیک به 40 سال سابقه دانشگاهی مشکل را در جایی دیگر می‌بینم و مطمئناً این ترک‌ها راه‌کار مطلوب نخواهند بود. مشکل این است که دانشجو وارد دانشکده دامپزشکی می‌شود ولی دامپزشک تحویل اجتماع داده نمی‌شود. چرا؟ برای اینکه هیچ‌یک از دانشکده‌های ما استاندارد یک دانشکده دامپزشکی آموزشی را ندارد.

من به دانشگاه تهران قبل از انقلاب برمی‌گردم که خود از آنجا فارغ‌التحصیل شدم و پس از 6 سال متوجه شدم فقط یک کاغذ در دستم هست. باز هم مشکل کار را متوجه نشدم تا اینکه پس از انجام خدمت نظام وظیفه وارد دانشکده دامپزشکی لندن شدم و از همان روز اول متوجه این واقعیت شدم که آموزش ما بسیار متفاوت بوده است. یک دانشجوی انگلیسی برای اینکه دامپزشک شود، باید دوره‌هایی را ببیند که من آن‌را ندیده بودم. این دوره‌ها مهمترین بخش آموزش یک دانشجو است. گذر از فارم‌های مختلف و دادن گزارش کار در هر یک از این مقاطع، گذر از بخش‌های کلینیکی مختلف و دادن گزارش در هر مقطع.

بنده اکنون در یک دانشکده دامپزشکی با قدمت بیش از 50 سال مشغول کار هستم و شاهد خروج تعداد زیادی دانشجو از این دانشکده بدون گذراندن اصول استاندارد مورد نیاز برای دامپزشک شدن بوده‌ام. بدون تعارف این مسئله را به تمام دانشکده‌ها می‌توان تعمیم داد.

دوست عزیز، ما در مملکتمان نخست به دامپزشکانی احتیاج داریم که بتوانند ما را از محصولات دامی بی‌نیاز نمایند و مسلط به مبارزه با بیماری‌های دامی و نحوه پرورش آنها باشند. آموزش‌دیده در بخش طیور، آموزش‌دیده در بخش گاو، گوسفند و آبزیان و همچنین برای آن‌دسته که تمایل به کار در دام‌های کوچک دارند.

آقای دکتر، به‌عنوان مسئول آموزش دامپزشکی آیا می‌دانید دامپزشکان ما در خیلی از دانشکده‌ها بدون اینکه حتی از یک فارم دیدن نمایند و با اصول پرورش مدرن گاو و گوسفند و طیور آشنا شوند، فارغ‌التحصیل می‌شوند. شما اگر می‌خواهید کاری انجام دهید، ساحتار دانشکده‌ها را عوض کنید؛ آنها را از یک دانشکده دامپزشکی تئوری به یک دانشکده دامپزشکی عملی تبدیل کنید. هرچه سریع‌تر مدیریت‌های آنها را وادار به احداث فارم‌های آموزشی نمایید.

این یک بعد قضیه است؛ بعد دیگر دور ماندن ما از علم جهانی است و نداشتن تماس‌های لازم با سرچشمه‌های علم می‌باشد. آموزش‌دهنده‌های دامپزشکی آنقدر قوی نیستند که بتوانند علم روز را بر اساس نیاز مملکت به دانشجو منتقل نمایند، به همین دلیل فارغ‌التحصیلان دست خالی از دانشگاه فارغ می‌شوند.

اکنون سطح آموزش در تمام دانشکده‌های ما یکسان است، در صورتی‌که باید رقابت علمی بین دانشکده از نظر آموزش و پژوهش وجود داشته باشد؛ برای مثال رنکینگ دانشکده دامپزشکی کالیفرنیا با رنک مثلاً اکلاهما متفاوت است و یا رنک لندن با گلاسکو و کمبریج از نظر آموزشی فرق می‌کند اما من تفاوتی نه‌چندان بین دانشکده‌های خودمان از نظر آموزش می‌بینم.