به بهانه روز ملی دامپزشکی 14 مهرماه 1399
این روزها دامپزشکان بیش از پیش آزرده خاطرند، از جفای دوستان و دشمنان
دکتر سید محمدصادق هنرمندپیشه
کلینیسین دامپزشکی بخش خصوصی استان فارس، شهرستان داراب
سال، سال کرونا است و همزمان سال جهش تولید به فرموده مقام معظم رهبری. هفت ماه از این سال گذشت اما ظاهرا مسئولین فراموش کردهاند که در هیچ وادی نمیتوانند جهشی عظیم در تولید داشته باشند، جز جهش تولید در فرآوردههای دامی که آن هم با حمایت و پشتیبانی از دامپزشکان فعال در این عرصه امکانپذیر است و بس.
دامپزشکی، عرصه به دست فراموشی سپرده شده بهداشت، که از قرار اولین و جهادیترین جبهه تامین و تضمین سلامت است.
گمان نمیکنم بتوانید وعده غذایی یا سفرهای را متصور شوید که حداقل یکی از فرآوردههای دامی اعم از گوشت قرمز، لبنیات، گوشت سفید و... در آن جای نداشته باشد.
حال چه شده که مسئولین به این خوراک عادت کردهاند و نمیبینند یا اینکه نمیاندیشند؟!
این روزها حال دامپزشکان و دامپزشکی خوب نیست؛ آیا طبیبی که خود بیمار است می تواند سلامت دیگران را تامین کند؟
دامپزشک دلش گرفته؛ از متولیان خودش، از سازمان دامپزشکی و نظام دامپزشکیاش، دلش گرفته از شهردار منطقه، دلش گرفته از خیلی ها، خیلی ها ...
نه امنیت شغلی دارد و نه امنیت جانی، کسی هم باید مرهم دردش باشد بلای جانش شده؛ واقعا چه شده که این حجم از مظلومیت در این صنف موج می زند و کسی فریادرس نیست.
کجاست کسی که ارج نهد این جهاد اکبر را ؟؟؟
دلمان خوش است که همکاران را راهی قوه مقننه کردیم، ولی او هم فراموش کرد هم قطارانش را.
حقیقتا بسیار می ترسم، می ترسم از عاقبت این داستان، داستانی که با عشق شروع، با وجدان ادامه و با سرخوردگی پایان یابد.
کلمات یاریام نمی کنند برای توضیح، آخر مگر یک جمله و دو جمله است!
ولی معتقدم هنوز فرصت هست، اندک است اما باقی است.
مسئول عزیز دریاب سربازان خط مقدم تولید و بهداشتت را