برای برگزاری یک وبینار که بجز استاد مربوطه، حضور یک نفر جهت هماهنگی و اپراتوری کفایت میکند، چرا باید مبلغی چهار برابر حق‌التدریس استاد توسط شرکت‌کنندگان پرداخت شود؟
تلخندهای یک دامپزشک (۳۵)
وبینار!
دکتر میرجلال سیدرسولی
سال‌هاست که بازآموزی اعضای نظام دامپزشکی توسط سازمان نظام دامپزشکی کشور صورت می‌گیرد. در ابتدا تمام این کلاسها بصورت حضوری توسط شوراهای نظام دامپزشکی استانها انجام می‌شد ولی با شیوع بیماری منحوس کرونا و لزوم استفاده بیشتر از تکنولوژی به جهت رعایت پروتکل‌های بهداشتی، وبینارها رونق گرفتند.
در اصل آموزش و لزوم بازآموزی تردیدی نیست و یکی از اصول اساسی در ارتقای راندمان شغلی، هم برای افراد کم‌تجربه و تازه وارد در حوزه‌های مختلف شغلی و هم برای پیشکسوتان جهت آپدیت کردن اطلاعات، این امر ضروریست. لیکن سیاستی که نظام دامپزشکی در خصوص بحث بازآموزی در پیش گرفته است، اصل آموزش را دچار تردید نموده است و ظاهرا کسب درآمد برای نظام دامپزشکی از طریق این کانال ارجح‌تر است!
هر عضوی جهت صدور یا تمدید پروانه علاوه بر پرداخت حق عضویت، ناگزیر از شرکت در کلاسهای بازآموزیست. اینکه اعضا پس از این‌همه هزینه بجز دریافت یک کارت عضویت چه خدمات دیگری از این سازمان دریافت می‌کنند، بماند! ولی بدون شک یکی از منابع اصلی درآمد سازمان نظام دامپزشکی، کلاسهای بازآموزی در قالب وبینار است و شاهد بر این مدعا پیج اینستاگرامی سازمان نظام دامپزشکیست که از هر ۱۰ پست، ۹ پست آن مربوط به پوستر کلاسهای بازآموزیست. چرا که ظاهرا هزینه‌های این سازمان چنان بالاست که حق عضویت اعضا کفاف آن را نمی‌کند!
طبق پرس و جویی که از برخی دوستان دست اندر کار داشته‌ام، ۲۵ درصد از درآمد وبینار به سازمان نظام دامپزشکی کشور می‌رسد. ۲۵ درصد آن سهم شورای نظام استان برگزارکننده است. حداقل ۲۵ درصد به استاد مربوطه رسیده و ۲۵ درصد یا کمتر (حسب دریافتی استاد) سهم شرکت برگزارکننده است.
حال چند سوال اساسی مطرح می‌شود و از جمله اینکه برای برگزاری یک وبینار که بجز استاد مربوطه، حضور یک نفر جهت هماهنگی و اپراتوری کفایت میکند، چرا باید مبلغی چهار برابر حق‌التدریس استاد توسط شرکت‌کنندگان پرداخت شود؟ مگر نیت برگزاری این وبینارها چیزی جز بازآموزی و ارتقای همکاران نیست؟ پس چرا یک کلاس بازآموزی که توسط سایر نظام‌های صنفی نظیر نظام پزشکی، کشاورزی و... برگزار می‌شود و نهایتا ۳۰ الی ۴۰ هزار تومان برای اعضایشان هزینه دارد، چنین وبیناری برای یک دامپزشک در رنج ۱۰۰ الی ۱۵۰ هزار تومان تمام می‌شود؟ (حتی برخی شرکت‌ها به بهانه بهره‌گیری از اساتید بلندمرتبه‌تر و تعدد اساتيد و... مبالغ بسیار بالاتری دریافت می‌کنند برای همان تعداد امتیاز بازآموزی!)
سوال بعدی این است که با امعان نظر بر اینکه برگزاری یک وبینار نیازمند تشکیلات عریض و طویلی نیست، پس چرا باید شرکتهای واسط اینکار را انجام دهند و هزینه وبینار افزایش یابد؟
و سوال سوم اینکه اگر سازمان نظام دامپزشکی کشور در این بین مبلغی برای خود برمی‌دارد، پس ماجرای قدرالسهم شوراهای استانی چیست؟
جستجوی جواب این سوالات از دوستانی که دستی بر آتش دارند (و نامشان محفوظ است)، حقیر را به نتایج جالبی رساند. یکی از دوستان دقت بنده را به این نکته جلب کرد که معمولا اکثر وبینارهای برگزار شده توسط استان‌هایی با تعداد عضو کمتر است. طبق گفته ایشان در استان‌هایی که تعداد اعضای آن استانها زیاد است، بطور معمول با دریافت حق عضویت از اعضا، تراز مالی آنها مثبت می‌شود ولی برخی شوراها در استان‌های با تعداد عضو کمتر با برگزاری این وبینارها و دریافت قدرالسهم ۲۵ درصدی، تراز مالی خود را مثبت می‌کنند. دوست دیگری به این نکته اشاره کرد که اعضای شوراهای نظام دامپزشکی بعضی استان‌های مذکور شخصا چنین شرکت‌هایی را تاسیس کرده و همزمان هم شورای استان خود را به سهم ۲۵ درصدی می‌رسانند و هم خود شرکت منتفع می‌گردد، یعنی یک تیر و دو نشان!
پاسخگویی شفاف به این سوالات موجب مزید امتنان خواهد بود.
پی‌نوشت: تفویض بعضی امور به شرکتهای واسط اگر به منظور چابک‌سازی امور باشد و بار مالی اضافی به اعضا نداشته باشد، فی‌نفسه محل اشکال نیست ولی در مواردی نظیر شرکتهای آموزشی این‌چنینی، آن‌هم با چنین رویکردی، ترکیبی از ماهیگیری از آب گل‌آلود و «حالا سفره‌ای هست که پهن شده» و طرز تفکرات این‌چنینی بوده و نتیجه‌ای جز دوگانه‌سوز کردن اعضا و پرکردن جیب بعضی‌ها نخواهد داشت. این مطلب قابل تعمیم به شرکتهای واسط نظیر شرکتهای ممیزی و نظام سبز سلامت و... (که امتحان خود را پس داده‌اند) نیز می‌گردد. ضمن اینکه تجربه نشان داد که شرکتهای اخیر بدون هیچ‌گونه خدماتی و نیز بدون داشتن اهرم‌های فشار و قدرت کافی، ضمانت اجرایی بر امور تفویض شده نخواهند داشت و ای بسا محل تولید رانت و فساد خواهند بود. همانند آنچه در صندوق تعاون و رفاه سازمان نظام دامپزشکی شاهد هستیم.
میخانه اگر ساقی صاحب نظری داشت
می‌خواری و مستی ره و رسم دگری داشت...
دکتر میرجلال سیدرسولی
۸/تیر/۱۴۰۱
نظام دامپزشکی بجز ضرر هیچ نداره .منحل شدن آن سودش بیشتر از ضرر اش هست 
