حکیم مهر: سرپرست اداره کل دامپزشکی استان مرکزی با
اشاره به اینکه دو کانون بیماری مشمشه در استان شناسایی شده است اظهار کرد:
اقدامات قرنطینه‌ای و معدوم‌سازی با رعایت ضوابط بهداشتی در این دو منطقه انجام‌شده
است.
به گزارش حکیم مهر به نقل از دیارآفتاب، «دکتر محمد فتاحی» در خصوص شیوع بیماری مشمشه در استان گفت: با
دقت و تلاش اکیپ‌های پیشگیری از بیماری‌های مشترک بین انسان و دام اداره کل
دامپزشکی استان، در راستای رصد و پایش و مراقبت فعال برای شناسایی تک سمیان راکتور
و مشمشه ای به ویژه تک سمیان متمرکز و هویت دار، تعداد ۴۵۰ رأس خون‌گیری تک سمیان در سطح
استان انجام شد.
فتاحی با اشاره به اینکه دو کانون بیماری مشمشه در استان
شناسایی شده است اظهار کرد: اقدامات قرنطینه‌ای و معدوم‌سازی با رعایت ضوابط
بهداشتی در این دو منطقه انجام‌شده است.
سرپرست اداره کل دامپزشکی استان مرکزی خاطرنشان کرد: ۹ راس اسب مبتلا به بیماری
مشمشه در استان مرکزی شناسایی و معدوم شد.
مشمشه از بیماری های مشترک انسان و دام، کشنده ، باکتریایی،
واگیردار و بسیار خطرناک است که بیشتر در تک سمی‌ها مشاهده می شود.
عامل بیماری باکتری گرم منفی غیر متحرک، فاقد کپسول و بدون
اسپور بنام پسودوموناس مالئی (Pseudomonas mallei)
است که گاهی بورخولدریا مالئی(Burkholderia
mallei) نیز نامیده می شود.
پسودومناس مالئی یک انگل اجباری بوده که به آسانی با نور،
گرما و ضدعفونی کننده‌های معمولی از میان می‌رود و بنظر نمی‌رسد در جای آلوده بیش
از شش هفته زنده بماند. اسب‌ها، قاطرها و الاغ‌ها از گونه‌های معمول درگیر می‌باشند.
جانورانی که از تغذیه بدی برخوردارند و یا در جای نامناسب
نگهداری می‌شوند از حساسیت بیشتری برخوردارند.
انسان نیز در زمره جانداران حساس به این عامل عفونی است که
بیشتر موارد بیماری منجر به مرگ می‌شود. جانوران آلوده و یا حاملینی که در ظاهر
تندرست بوده واز بیماری جان بدر برده‌اند عمده‌ترین منابع عفونت بشمار می‌آیند.
روش انتشار آلودگی بدین صورت است که آسیب‌ها و ضایعه‌های ششی
(آبسه مانند) ناشی از باکتری پاره شده و عامل بیماری به درون برونشیول‌ها راه
یافته و سبب عفونی شدن راه‌های تنفسی بالایی می‌شود که با دفع شدن ارگانیسم (باکتری مولد) از بینی و دهان امکان انتشار
و انتقال آن فراهم خواهد شد.
انتشار بیماری بیشتر از راه بلع مواد غذائی آلوده با منشا
ذکر شده اتفاق می‌افتد که در این زمینه آبشخورهای مشترک وآلوده نقش بسزایی خواهند
داشت.
تماس مستقیم پوست با پوست آلوده و وسایل تیمار (مانند غشو)
اگر چه می‌تواند خطر آفرین باشد لیکن گاهی ایجاد بیماری پیشرونده می‌نماید. همچنین
انتشار بیماری از راه استنشاقی نیز می‌تواند اتفاق بیافتد ولی این شکل آلودگی چه
بسا تحت شرایط طبیعی نادر باشد.
