آموزش مهم است
دکتر پدرام فرهادیان - رزیدنت جراحی دامپزشکی
روی سخنم با تک
تک شما عزیزانی است که یا سال‌های جوانی خود
را در مسیر علم‌اندوزی در این
حوزه از دانش گذرانده‌اید و یا در حال
سپری کردن جوانی‌تان در این مسیر
هستید؛ و صد البته امیدوارم این چند خط به دست جوانانی که تا چند روز آینده در
فرایند انتخاب رشته دانشگاهی خود قرار خواهند گرفت نیز برسد. احتمالا دوران کودکی
بسیاری از شما همانند من در جنگ و کمبودهای ناشی از آن گذشت. دوران نوجوانی‌مان نیز مقارن
شد با اتمام جنگ و رکود اقتصادی و پس‌لرزه‌های ناشی از آن
که صد البته تمام ارکان جامعه را در بر گرفته بود. ما دهه پنجاهی‌هایی که در دهه
شصت رشد کردیم خاطرات عجیبی را پشت سر گذاشته‌ایم. تجربه‌هایی که اکنون
وقتی بیانش می‌کنیم بیشتر به
استندآپ کمدی می‌ماند تا خاطره‌ای نقش بسته در
تار و پود ما... در حالی که تک تک آنها برای ما اصل حیات بود. همبن نوع زندگی بود
که سبب شده بود تا به محض ورود به دانشگاه در پی کسب درآمد باشیم... ولی نمی‌دانم چند نفر از
شما خوش‌شانس بود و وارد
حرفه‌ای شد که به آن
عشق می‌ورزید و یا چند
نفرتان توانست از همان دوران در حوزه تحصیلش کسب درآمد و تجربه کند، یا چند نفرتان
مهارتی را آموخته بود.
این مقدمه را
گفتم تا به پرسشی برسم: «مفهوم موفقیت و شکست چیست و لزوما چه واقعه‌ای را می‌توان شکست و چه
رخدادی را موفقیت دانست؟»
بله، درست می‌گویید، این دو
مفهوم کاملا نسبی است، اما اکنون در این جایگاه و به تجربه شخصی خود می‌گویم: «اگر
معیار من و شما برای ورود به این عرصه کسب درآمد و ثروت‌اندوزی بوده است،
به طور نسبی شکست خورده‌ایم!»
بیایید کمی
روراست باشیم؛ بسیاری از ما در سال ورود به دانشگاه سودای پزشکی داشتیم -که باور
کنید آن سودا هم فقط بر اساس جو خانواده بود و موقعیت اجتماعی این حرفه- و گاها
علی‌رغم توانایی‌مان فقط به دلیل
عدم توازن جمعیت دهه شصتی‌ها و ورودی
دانشگاه‌های علوم پزشکی،
دکتر شدیم اما دکتر دامپزشک... و صد البته اغلبمان بعد از ورود و شناخت رشته‌مان عاشقانه
ادامه دادیم...
ولی سوال دوم
اینجاست: «هر کدام از ما چقدر سعی کردیم رشته‌مان و اهمیت و
جایگاه علمی‌اش را به درستی
به جامعه معرفی کنیم؟»
من در تمام سال‌ها سؤالات عجیب
و غریب بسیاری شنیدم:
1- مگه حیوانات هم مریض می‌شن؟
2- وا... حیوانات هم سرطان می‌گیرن؟
3- واقعا حیوانات رادیوگرافی و سی‌تی‌اسکن می‌شن؟
4- چی؟... جراحی؟... ارتوپدی؟... پیوند پوست؟
و بی‌شمار از این دست
پرسش‌ها که می‌دانم شما هم
زیاد شنیدید... ولی خوب ما چه کردیم؟... جز انفعال و گوشه‌گیری. چرا
خودمان سعی در آموزش صحیح نکردیم؟ چرا سعی نکردیم واقعا اهمیت رشته‌مان را به
مخاطبانمان در هر حوزه‌ای نشان دهیم؟
چرا سعی نکردیم به جامعه کوچکی که هر کداممان در اطرافمان داریم آموزش دهیم که
چقدر این رشته علمی است و جایگاه والایی دارد؟
دوستان و
همکاران عزیزم، تک تک ما در ارتقا جایگاه علمی و اعتبار این رشته که خواسته یا
ناخواسته در آن وارد و جوانی‌مان را گذاشته‌ایم مسئولیم و باید
بکوشیم تا به جامعه بفهمانیم که بخش بسیار مهمی از سلامت جامعه به بازوان پرتوان
دامپزشکی -در تمام حوزه‌هایش- مرتبط
است. باید خودمان برای ارتقای جایگاه اجتماعی رشته‌مان کاری کنیم
کارستان تا از آنچه هستیم بالاتر و بهتر باشیم. باید تک‌تک‌مان سعی کنیم مستقل،
آزاد، توانمند، اثرگذار، کارآفرین و خلاق باشیم.
آموزش مهم نیست اگر بود وضعیت اینظور نبود 